Een houthakker en zijn vrouw leven samen heel gelukkig in een eenvoudige boshut. Maar verdriet slaat toe wanneer ze ongewild kinderloos blijven. Op een dag bevrijdt de man een betoverd houten kind. Maar Wolinoti beweegt en spreekt alleen met zijn redder en blijft voor de vrouw slechts een houten pop. Geïllustreerd, hoogformaat boek naar de gelijknamige Vlaamse theatervoorstelling*; gebaseerd op een oud volkssprookje en ondersteund door de pianomuziek van de 19e-eeuwse componist Robert Schumann. De tekst is weergegeven in een klein lettertje en maakt gebruik van dialogen en eindrijm. De verhaallijn is wonderlijk, aandoenlijk en spannend. Emoties als woede, verdriet en eenzaamheid zijn inleefbaar weergegeven; de schrijfstijl is poëtisch, gevoelig – relativerend zijn de grappen en woordspelingen. Fraaie houtsneden in kleur zijn toegevoegd; sommige details vormen een teleurstellende stijlbreuk. De uitgave bevat geen luister-cd; muziek en verhaal zijn te beluisteren via een QR-code of de website van de uitgever. Bijzonder sprookje, voor jong en oud. Voorlezen vanaf ca. 8 jaar, zelf lezen vanaf ca. 10 jaar. Verberg tekst

Een Saksische houthakker wordt verliefd op een stadsvrouw. De liefde is wederzijds en de stadsvrouw geeft haar stadsleven op en samen bouwen ze een liefdesnest diep in het bos. Hun geluk wordt na een tijd overschaduwd door een gemis. Een kind zou dit gemis kunnen invullen. Echter, dat kind, dat komt maar niet.

Dimitri Leue beheerst de kunst om met woorden te spelen waar je geen genoeg van kan krijgen. Hij gebruikt rijm, maar gebruikt rijmwoorden niet standaard op het einde van een zin. Je zal hierdoor de zin op een andere manier lezen en dus ook beleven.

Humor is ook nooit ver zoek. Wanneer de tovenaar het leven laat is hij “Zo dood als een tak. Een dode tak uiteraard, geen wandelende of zo.” Eenvoudige humor, maar het past in het verhaal en verveelt geen enkele keer. Hij herhaalt woorden vaak (zie bijvoorbeeld samenvatting achterflap) Door de woorden in een andere zin, context en kleine variaties te maken (bv. huis – thuis) kan hij een hele alinea schrijven. Een sfeer die geen ander kan creëren.

Met weinig woorden zet hij een hele persoonlijkheid neer. De houthakker bijvoorbeeld omschrijft hij als volgt: “... Hij was eerder stil. Zijn stem bromde instemmend. Zwijgzaam knikken, dat kenmerkte hem …”

De tekeningen van Vanessa Verstappen worden op de voorkaft benoemd als houtsneden. Elke bladzijde is voorzien van zo’n snede. Ze passen perfect bij het verhaal. Auteur en illustrator smelten mooi samen.

Via een QR-code kan je het verhaal beluisteren met op de achtergrond de muziek van Robert Schumann. Het is fijn om de auteur aan het woord te horen met daarbij passende muziek. Voor een kenner van muziek een extraatje, en voor de jeugdige die dit verhaal niet gemakkelijk kan lezen een plus. Geniet bijvoorbeeld van het stuk wanneer Wolinoti kennismaakt met de houthakker en een resem moppen vertelt. Het hele verhaal komt tot leven. De gelijkenis met Pinokkio is niet ver weg. Uiteraard heeft dit Saksisch verhaal een geheel eigen verhaallijn.

Dit Saksisch sprookje was ook een theatervoorstelling. Dimitri Leue had als opzet kinderen in contact brengen met klassieke muziek. Geslaagd, Dimitri! Kinderen en ouders kunnen hier enorm van genieten, alleen én samen! Ook had hij de boodschap “Heb elkaar lief” in gedachten. Neem dit mee wanneer je alleen of samen dit boek in handen neemt. Het is niet moeilijk om deze boodschap dan waar te maken.

Verberg tekst

Een Saksische houthakker wordt verliefd op een stadsvrouw. De liefde is wederzijds en de stadsvrouw geeft haar stadsleven op en samen bouwen ze een liefdesnest diep in het bos. Hun geluk wordt na een tijd overschaduwd door een gemis. Een kind zou dit gemis kunnen invullen. Echter, dat kind, dat komt maar niet.

Dimitri Leue beheerst de kunst om met woorden te spelen waar je geen genoeg van kan krijgen. Hij gebruikt rijm, maar gebruikt rijmwoorden niet standaard op het einde van een zin. Je zal hierdoor de zin op een andere manier lezen en dus ook beleven.

Humor is ook nooit ver zoek. Wanneer de tovenaar het leven laat is hij “Zo dood als een tak. Een dode tak uiteraard, geen wandelende of zo.” Eenvoudige humor, maar het past in het verhaal en verveelt geen enkele keer. Hij herhaalt woorden vaak (zie bijvoorbeeld samenvatting achterflap) Door de woorden in een andere zin, context en kleine variaties te maken (bv. huis – thuis) kan hij een hele alinea schrijven. Een sfeer die geen ander kan creëren.

Met weinig woorden zet hij een hele persoonlijkheid neer. De houthakker bijvoorbeeld omschrijft hij als volgt: “... Hij was eerder stil. Zijn stem bromde instemmend. Zwijgzaam knikken, dat kenmerkte hem …”

De tekeningen van Vanessa Verstappen worden op de voorkaft benoemd als houtsneden. Elke bladzijde is voorzien van zo’n snede. Ze passen perfect bij het verhaal. Auteur en illustrator smelten mooi samen.

Via een QR-code kan je het verhaal beluisteren met op de achtergrond de muziek van Robert Schumann. Het is fijn om de auteur aan het woord te horen met daarbij passende muziek. Voor een kenner van muziek een extraatje, en voor de jeugdige die dit verhaal niet gemakkelijk kan lezen een plus. Geniet bijvoorbeeld van het stuk wanneer Wolinoti kennismaakt met de houthakker en een resem moppen vertelt. Het hele verhaal komt tot leven. De gelijkenis met Pinokkio is niet ver weg. Uiteraard heeft dit Saksisch verhaal een geheel eigen verhaallijn.

Dit Saksisch sprookje was ook een theatervoorstelling. Dimitri Leue had als opzet kinderen in contact brengen met klassieke muziek. Geslaagd, Dimitri! Kinderen en ouders kunnen hier enorm van genieten, alleen én samen! Ook had hij de boodschap “Heb elkaar lief” in gedachten. Neem dit mee wanneer je alleen of samen dit boek in handen neemt. Het is niet moeilijk om deze boodschap dan waar te maken.

Verberg tekst

Een Saksische houthakker wordt verliefd op een stadsvrouw. De liefde is wederzijds en de stadsvrouw geeft haar stadsleven op en samen bouwen ze een liefdesnest diep in het bos. Hun geluk wordt na een tijd overschaduwd door een gemis. Een kind zou dit gemis kunnen invullen. Echter, dat kind, dat komt maar niet.

Dimitri Leue beheerst de kunst om met woorden te spelen waar je geen genoeg van kan krijgen. Hij gebruikt rijm, maar gebruikt rijmwoorden niet standaard op het einde van een zin. Je zal hierdoor de zin op een andere manier lezen en dus ook beleven.

Humor is ook nooit ver zoek. Wanneer de tovenaar het leven laat is hij “Zo dood als een tak. Een dode tak uiteraard, geen wandelende of zo.” Eenvoudige humor, maar het past in het verhaal en verveelt geen enkele keer. Hij herhaalt woorden vaak (zie bijvoorbeeld samenvatting achterflap) Door de woorden in een andere zin, context en kleine variaties te maken (bv. huis – thuis) kan hij een hele alinea schrijven. Een sfeer die geen ander kan creëren.

Met weinig woorden zet hij een hele persoonlijkheid neer. De houthakker bijvoorbeeld omschrijft hij als volgt: “... Hij was eerder stil. Zijn stem bromde instemmend. Zwijgzaam knikken, dat kenmerkte hem …”

De tekeningen van Vanessa Verstappen worden op de voorkaft benoemd als houtsneden. Elke bladzijde is voorzien van zo’n snede. Ze passen perfect bij het verhaal. Auteur en illustrator smelten mooi samen.

Via een QR-code kan je het verhaal beluisteren met op de achtergrond de muziek van Robert Schumann. Het is fijn om de auteur aan het woord te horen met daarbij passende muziek. Voor een kenner van muziek een extraatje, en voor de jeugdige die dit verhaal niet gemakkelijk kan lezen een plus. Geniet bijvoorbeeld van het stuk wanneer Wolinoti kennismaakt met de houthakker en een resem moppen vertelt. Het hele verhaal komt tot leven. De gelijkenis met Pinokkio is niet ver weg. Uiteraard heeft dit Saksisch verhaal een geheel eigen verhaallijn.

Dit Saksisch sprookje was ook een theatervoorstelling. Dimitri Leue had als opzet kinderen in contact brengen met klassieke muziek. Geslaagd, Dimitri! Kinderen en ouders kunnen hier enorm van genieten, alleen én samen! Ook had hij de boodschap “Heb elkaar lief” in gedachten. Neem dit mee wanneer je alleen of samen dit boek in handen neemt. Het is niet moeilijk om deze boodschap dan waar te maken.

Verberg tekst

Een Saksische houthakker wordt verliefd op een stadsvrouw. De liefde is wederzijds en de stadsvrouw geeft haar stadsleven op en samen bouwen ze een liefdesnest diep in het bos. Hun geluk wordt na een tijd overschaduwd door een gemis. Een kind zou dit gemis kunnen invullen. Echter, dat kind, dat komt maar niet.

Dimitri Leue beheerst de kunst om met woorden te spelen waar je geen genoeg van kan krijgen. Hij gebruikt rijm, maar gebruikt rijmwoorden niet standaard op het einde van een zin. Je zal hierdoor de zin op een andere manier lezen en dus ook beleven.

Humor is ook nooit ver zoek. Wanneer de tovenaar het leven laat is hij “Zo dood als een tak. Een dode tak uiteraard, geen wandelende of zo.” Eenvoudige humor, maar het past in het verhaal en verveelt geen enkele keer. Hij herhaalt woorden vaak (zie bijvoorbeeld samenvatting achterflap) Door de woorden in een andere zin, context en kleine variaties te maken (bv. huis – thuis) kan hij een hele alinea schrijven. Een sfeer die geen ander kan creëren.

Met weinig woorden zet hij een hele persoonlijkheid neer. De houthakker bijvoorbeeld omschrijft hij als volgt: “... Hij was eerder stil. Zijn stem bromde instemmend. Zwijgzaam knikken, dat kenmerkte hem …”

De tekeningen van Vanessa Verstappen worden op de voorkaft benoemd als houtsneden. Elke bladzijde is voorzien van zo’n snede. Ze passen perfect bij het verhaal. Auteur en illustrator smelten mooi samen.

Via een QR-code kan je het verhaal beluisteren met op de achtergrond de muziek van Robert Schumann. Het is fijn om de auteur aan het woord te horen met daarbij passende muziek. Voor een kenner van muziek een extraatje, en voor de jeugdige die dit verhaal niet gemakkelijk kan lezen een plus. Geniet bijvoorbeeld van het stuk wanneer Wolinoti kennismaakt met de houthakker en een resem moppen vertelt. Het hele verhaal komt tot leven. De gelijkenis met Pinokkio is niet ver weg. Uiteraard heeft dit Saksisch verhaal een geheel eigen verhaallijn.

Dit Saksisch sprookje was ook een theatervoorstelling. Dimitri Leue had als opzet kinderen in contact brengen met klassieke muziek. Geslaagd, Dimitri! Kinderen en ouders kunnen hier enorm van genieten, alleen én samen! Ook had hij de boodschap “Heb elkaar lief” in gedachten. Neem dit mee wanneer je alleen of samen dit boek in handen neemt. Het is niet moeilijk om deze boodschap dan waar te maken.

Verberg tekst